Vrijdag de 13e, I Love It...

Hallo lieve vrienden!!

Welkom bij de nieuwe avonturen van Bassie! Het is al weer een behoorlijk tijdje geleden dat ik hier een blog heb geplaatst. Nu ik voor de tweede keer heenga, zal ik proberen wat minder vaak maar wel wat constanter wat van me te laten horen!

Na drie maanden bij mn vader en moedertje thuis geweest te zijn, brak het moment van opnieuw afscheid nemen toch weer aan. Wat heb ik genoten van de knuffels met mn zusjes, de grappen en grollen van mn broertjes, de oneindige potjes darten met Ben, de Amsteltjes van Nasser, en alle heerlijke avondjes met vrienden en familie! Hetgeen mijn gevoel om weer terug te gaan behoorlijk gemengd heeft gemaakt, maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om weer lekker daar te zitten;)
Vrijdag de dertiende, een perfecte dag om weer weg te gaan. Daar gelooft toch niemand meer in tegenwoordig....??!

Nou.. Ik ben, nu ik dit schrijf, nog aan het vliegen naar Melbourne, maar ik kan je nu al vertellen dat dit een aardig lange blog gaat worden....

Het begon vrijdagochtend, DE 13E DUS, rond een uur of 5 'sochtends. Na een heel gezellig laatste avondje gehad te hebben met wat vrienden en familie, werd ik na een paar uurtjes toch al weer wakker. De zenuwen begonnen onbewust toch wat op te spelen, en de checklistjes begonnen door mn hoofd te spoken.
Tickets.... check!
Schoenen en slippers.... check!
Schone onderbroeken..... check!
Toilettas...... check!
Paspoort..... oja k*t, m'n paspoort lag nog naast mn bed! Die moet mn tas nog in!!
Langzaam begonnen mijn ogen te wennen aan het licht van de zaklamp die ik zojuist aangeklikt had, en waarmee ik langs mn bed scheen. Even kijken hoor, hij lag hier ja.. ehh.. nee... Andere kant dan... huh.. ook niet??? SHIT!!

En ja, probeer het jezelf dan eens voor te stellen. 5 uur in de ochtend, anderhalf uur voordat je naar Schiphol moet. Paspoort weg....

Na anderhalf uur werkelijk waar het hele huis op z'n kop gezet te hebben met z'n allen, zonk alle goeie moed me behoorlijk in mn schoenen. Nooit gebruikt in de afgelopen 3 maanden, maar toch is ie weg. Tsjah, na werkelijk overal gezocht te hebben weet je op een gegeven moment ook niet meer waar je zoeken moet. Tussen alle papierwerk, schoolboeken, zelfs kleren in de kast werden overhoop gehaald. Alle hoop vervloog langzaam..

Uiteindelijk besloten we maar dat ik alleen met pa naar Schiphol moest gaan rijden, en proberen om een nooddocument te regelen. Op internet tussen het zoeken door wel wat opgezocht, maar eigenlijk gingen we met een hard hoofd erheen. Er werd namelijk verteld dat je aardig wat papierwerk moest kunnen laten zien, waar je vier uur voordat je moet vliegen om half 7 'sochtends niet meer aan gaat komen. Er is tijdens de rit behoorlijk weinig gezegd, maar gelukkig was het rustig op de weg en waren we behoorlijk op tijd op Schiphol. Nu op weg naar vertrekhal 1, waar de collega's van Tim een hokje hebben voor de nooddocumenten.

Gelukkig hoefden we niet lang te zoeken, want met een minuut of tien stonden we op de goede plaats. Na een wat haastige uitleg dat kaboutertjes ervandoor waren gegaan met mn paspoort, en mijn vlucht al over een paar uur vertrok, reageerde de dame in functie behoorlijk relaxed. 'Noouuu dat gaan we ffies regelen!'. Als eerst moest ik wel even naar een ander loket van haar collega's, alwaar ik aangifte moest doen van mn oude paspoort. Na iets van een half uur kwam ik weer terug met een procesverbaaltje in m'n handen. Paspoort zou helemaal goed komen. Maarrr.... er was dan nog mijn visum. Het zit namelijk zo, dat als je een visum (digitaal) aanvraagt, deze gelinkt wordt aan jouw paspoortnummer. En laat ik die nou net kwijtzijn... Dat werd nog een heel gelul, aangezien dat blijkbaar niet zomaar over te zetten is. Sowieso moest ik nog even een half uur wachten, zodat ze de Australische ambassade konden bellen. Die mensen beginnen dan namelijk pas met werken. Nou ja, wat moet dat moet, en op zich had ik nog wel even tijd voordat het vliegtuig op zou stijgen. Uiteindelijk was het nog een aardig geklooi, maar het noodpaspoort had ik binnen, en genoeg bewijzen dat ik ook een visum heb, al staat die op mijn oude nummer. Worst case scenario blijft wel dat ze me zouden kunnen weigeren in Melbourne. In dat geval ben ik dus maandagochtend wel weer thuis. Het mevrouwtje die me hielp was echter behoorlijk overtuigd dat het wel goed zou komen, aangezien ik naast het procesverbaal een bekende ben daar (in positieve zin uiteraard:p) en dat ik opgehaald word door een collega was ook erg positief. Nou, we zullen het meemaken!

In de tussentijd waren Ilse en Miranda al gearriveerd om me uit te zwaaien. Eindelijk kon ik inchecken, en daarna konden we mooi even een bakkie halen. Toen ik naar het incheck apparaat liep kwam de rest van de familie er ook al aan dus dat kwam allemaal toch nog goed!!
Toch???

Tuurlijk niet Bas! Wat voor dag is het nou? Juist!! Vrijdag de DERTIENDE. Ik kreeg het voor mekaar om de eerste boardingpas uit te printen, maar die van na de overstap ging hem niet worden. Op zich geen probleem, ik werd meteen doorverwezen naar een bali verder. Drie a vier mensen maar in de rij, 2 loketjes open. Dat zou zo gebeurd zijn... dacht ik...
Ik denk dat ik het genoegen had met de twee ALLER domste vrouwtjes van Schiphol. Met nog een half uurtje voordat ik moest boarden bij de gate stonden ze elkaar meer vragen te stellen dan dat er daadwerkelijk wat gebeurde. Toch opmerkelijk dat als er iemand met een hond komt er meteen behoorlijke paniek heerst. Ik denk dat ik een uur en een kwartier voor vertrek eindelijk geholpen kon worden.
'Inchecken van Abu Dhabi naar Melbourne mevrouw.' Eerst drie keer naar mn prachtig mooi roze noodpaspoort kijken, scannen, en moeilijk naar haar computerscherm kijken. Na dit 25 keer herhaald te hebben besloot ze toch maar even te bellen. 'Ja met mij. Zeg ALS JE TIJD HEBT, wil je me dan ff helpen hier?' Ik had nog 10 minuten om naar de gate te gaan. Na drie minuten kwam mevrouw nummer twee eraan. Bleek toch nog een probleem met mijn visum te zijn. Maar ze zou wel even naar de ambassade bellen voor hoe en wat. Gek genoeg kan ik me nog goed herinneren dat ik me toen bedacht dat de communicatie tussen de Kmar (waar ze dus ook al gebeld hadden) en de luchtvaartmaatschappijen wel heel bedroevend moet zijn. 'Jaa nee', ze moest het toch nog even checken. Maarja.. Wat was dat nummer ook alweer? Mevrouwtje nummer twee kon wel een collega die dat wel wist. Na twee minuten nam die collega dan ook op, en kon ze vragen, ALS ZE TIJD HAD, wat het nummer van de ambassade is. Oh weet je dat niet? Oh.. Nou dan bel ik wel ff een ander... GRRRRRR.....
Ik was er behoorlijk zat van. Maar om het toch wat samen te vatten, uiteindelijk kon ik drie kwartier voor opstijgen door, en was alles gelukkig goed. Ik keek nog één keer achter me, en zag de mevrouw met de hond nog altijd bij het andere loket staan. In staat om, gok ik, ook een nekje om te draaien.

Het afscheid was dus helaas wat afgeraffelder dan gehoopt, aangezien ik nu echt moest rennen. Gelukkig was de gate niet al te ver en kon ik nog op tijd aansluiten. Daar leek het wel of iedereen had uitgeslapen, want het was nog behoorlijk druk met mensen die er ook allang in hadden moeten zitten. Bijna als een van de laatste zat ik dan eindelijk in het vliegtuig, nog een paar appies te sturen naar de familie die boven op het uitkijkdek mijn vliegtuig zagen staan. Heeeeeeheeeeee ik zit!

En zal ik eens wat grappigs vertellen..?? Ik zat net 5 seconden toen de captain even doodleuk vertelde dat er nog even een bandje verwisseld moest worden, waardoor we een half uur later vertrokken... AARRGHHHHH... Welke dag was het ook alweer..????

De vlucht naar Abu Dhabi ging eigenlijk heel goed. Mooi plekkie, geen gekke dingen. Maarja, wel een half uur tot drie kwartier vertraging, en ik had al maar anderhalf uur speling voor m'n overstap. Al in het vliegtuig werd verteld welke gate ik heen moest voor de tweede vlucht, en zodra ik voet buiten het vliegtuig zette werd ik al meteen meegenomen door een behoorlijk gestresst KLM vrouwtje die de doorvlucht richting Melbourne regelde. Das mooi makkelijk! Na 2 minuten kwamen ik en nog een mede passagier aan bij het Etihad loket waar we de boardingpas moesten ontvangen. Ik kon het KLM vrouwtje nie bijhouden zo snel vloog ze er heen, maar dan sta je voor het loket en dan helpen ze je evengoed pas na tien minuten.. Ik kon er eigenlijk wel om lachen, totdat ze zei dat we echt moesten rennen want het vliegtuig stond wel tien minuten lopen verderop! Kut, dat werd rennen, want we waren écht heel laat aangekomen. Die tien minuten waren volgens mij wel een kwartier rennen, en helemaal bezweet kwam ik met mijn Spaanse medepassagier net op tijd aan. Geen toiletbezoek, geen peukie roken, nee. Meteen lekker bezweet in het volgende vliegtuig, waar je 13 (!!!) uur in moet zitten voordat je weer eens gaat landen. Dat was best wel vervelend.

Maar... Zal ik eens wat grappigs vertellen..?? Ik zat net 5 seconden toen de captain even doodleuk vertelde dat er nog even een bandje verwisseld moest worden, waardoor we een half uur later vertrokken...

Ik weet dat jullie nu allemaal naar boven scrollen en denken, 'He? Dat had ik toch al gelezen?' Ja dat klopt. Geloof het of niet, maar al ons rennen bleek voor niks, alweer... Tsja, nog altijd vrijdag de dertiende....
Nou ja, in ieder geval het vliegtuig gehaald zullen we maar zeggen.. Maar ik kan niet wachten op een douche als ik aankom straks.. Op het moment van schrijven hebben we Sri Lanka, en een hoop zee al gehad, en zijn we bijna boven Perth aangekomen. Nog een uur of 5 vliegen, dus het eind komt langzaam wel lekker in zicht! Ik zal er vanavond nog even een stukje achterplakken, en dan ken de eerste blog online!

Bij aankomst in Melbourne herinnerde ik me weer wat de vrouw van de Kmar mij vertelde. Ze was er van overtuigd dat ik er wel in zou komen hier, maar er was natuurlijk een vervelende 'worst case scenario'. Er is altijd nog een kleine kans dat ik rechtsomkeer kan maken bij de border security. Zelf was ik wel redelijk goed gestemd, met alle bewijzen en papieren op zak. Met m'n liefste lach gaf ik mijn paspoort aan de mooie mevrouw die achter de desk zat. 'Zo! Das een mooi paspoort, helemaal roze!' begon ze. Ik vertelde haar over het ge-euvel met het visum, maar ondertussen had ze hem al gescand en zag ze dat het allemaal dik in orde was. 'Deze keer heb je mazzel, maar volgende keer niet meer hoor!' grapte ze. Toen ik haar vertelde dat ik dan haar wel weer op zou zoeken lachte ze nog harder en mocht ik doorlopen. In alle haast toch vergeten haar telefoonnummer te vragen....

EIN-DE-LIJK!!!!! Ik was geland, door de douane, en veilig en wel aangekomen in het beloofde land Down Under. Nu ik langzaam om alle gebeurtenissen kan gaan lachen besef ik me hoe blij ik ben hier weer te zijn. Mijn grootste vriend Meneer Zon had zich aan zijn afspraak gehouden en stond al een poosje op me te wachten. Net als Ricardo, die mij ophaalde en naar huis mee nam. Willem was in Brisbane, maar Jennifer was wel thuis. De kurk ging van de fles en we hebben de hele avond heerlijk gezeten en gelachen. Ik voelde vooral opluchting. Voorlopig geen vrijdag de dertiende meer, deze had ik gelukkig overwonnen....

Het is ondertussen half 5 sochtends. Na een goeie biersessie met Ricardo, besloten we toch maar naar bed te gaan. Ik denk dat ik deze blog daarmee mooi af ken sluiten. Morgen (lees vandaag) vlieg ik naar Brisbane, om daar met willem een job af te maken. Nu snel slapen! Tot de volgende blog!!