Oud en Nieuw, en Barrington Tops

Hallo lieve vrienden!

Allereerst: happy 2014!!! Ik hoop dat jullie een geweldig oud en nieuw hebben gehad, met familie of vrienden, lekker eten en de aanwezige drankjes.

De vorige blog is al weer even terug, dus leun maar lekker achterover want dit belooft een lange te worden!

Ik zal beginnen met dinsdag, de 30e. Ik ben weer na wat advertenties gevonden te hebben op Gumtree op zoek gegaan naar een auto. De eerste was vandaag eindelijk raak! Na een babbeltje en de nodige checks, een proefritje, en wat papierwerk heb ik een Holden Commodore bemachtigd. En de prijs hebben we nog aardig wat naar beneden kunnen lullen dus het was geen al te dure koop. Eindelijk een auto! Nu kan ik na het werk of in het weekend er eindelijk lekker op uit om echt de weide wereld (nou ja, wereld.. Australie) te ontdekken! Helemaal blij haha. Savonds lekker een pilsje gekocht en in het hostel met wat andere gasten wat gedronken en plannen gemaakt voor de volgende dag: oud en nieuw!
Het algemene plan was om met de ferry naar de noordkant van de haven te gaan, en daar een plekje in blues point park te zoeken met een mooi uitzicht op de brug en het opera house. Maar 2 duitsers zeiden: pff je bent hier maar 1 keer in je leven met oud en nieuw, wij gaan naar de botenic gardens. Botenic gardens: een groot park, tegen het oosten van het centrum aan. Als je in het park ben, en naar het noorden loopt, zit je met een prachtig uitzicht op het opera house en daarachter de grote brug. En behoorlijk dichtbij ook, dus gegarandeerd mooi vuurwerk! Het enige punt is: het word megadruk, en je moet om 8 uur sochtends al weg om een mooi plekje te bemachtigen. Afijn, de duitse jongens gingen heen, en toen ze dat zeiden dacht ik: Schijt aan (sorry opa voor mn taalgebruik;)) ik ga met hun mee. Je bent hier maar 1 keer, die paar uurtjes wachten voordat je het park in ben is het wel waard.
Dinsdag, oudjaarsdag, het wekkertje dus lekker vroeg gezet en na een douchebeurtje gingen we om half 9 met de bus naar het centrum. Na een wandeling van een minuut of 15 waren we bij het park, en was het toen al behoorlijk druk. Ik denk dat we om 9 uur aankwamen, en het park ging pas 10 uur open. Maar de rij was al zo lang dat we pas 13:30 binnen waren. Tijdens het wachten zijn we vergezeld door nog 5 of 6 duitsers die in de rij wachtende mensen stond, dus het was een aardig groepje toen we binnenkwamen. Niemand kon mekaar nog, maar het was meteen heel gezellig. En dat met duitsers;) We hadden een mooi plekje uitgezocht om de dag door te brengen tussen alle andere toeristen en hebben eerst een uiltje geknapt. We wisten dat er om 21:00 en om 24:00 vuurwerk zou komen, dus we hebben ons plekje niet meer verlaten. Om een uur of 8 begon het donker te worden en dreigende wolken verdrongen zich boven de stad. Op het ergste voorbereid heeft het gelukkig maar een minuut of twintig gespetterd, en dreef de grootste dreiging verder het land in. Tegen negenen werd het wat drukker, en na een vuurwerkshow waar ze op het havenfeest jaloers op zouden zijn gingen de families met de kids naar huis. Echt rustiger werd het niet, aangezien we op een gewilde plek zaten. Nu was het wachten, nog drie uurtjes tot het vuurwerk. We hebben wat spelletjes gedaan om de tijd te doden, een pilsje gehaald en nog maar een keer wat te eten, tot het rond kwart over elf ineens duidelijk drukker werd. Na een kwartiertje aankijken besloten we onze spullen in te pakken en ons stekkie te verlaten om een meter of tien verder onze mooie spot te bezetten. Het laatste kwartier wachten was aangebroken en je zag iedereen vol verwachtingen wachten; turend naar de brug, mobieltje of fotocamera paraat. Zo ook ikzelf, en de minuten langzaam aan het aftellen. Toen het op mijn telefoon 23:59 uur was de camera aangezet en vol verwachting de lucht ingestoken om zo veel mogelijk te kunnen filmen. Een prachtig moment, met tienduizenden mensen wachten op het grote moment waar iedereen al de hele dag op zit te wachten. Toen kwamen de getallen 10 t/m 1 ineens achter elkaar op een groot scherm op de brug, en begon iedereen af te tellen. Ik weet niet of jullie iets op het nieuws hebben kunnen zien, maar het begin, midden en vooral de finale waren in 1 woord ge-wel-dig!! Het duurde een minuut of 20, en om zo'n onwijze show vlak voor je neus te zien, ik kan niet vertellen hoe gaaf dat is! Buurman Marco: dit is het vuurwerk wat je echt een keer moet zien! Dit was de hele dag wachten dubbel en dwars waard! Na het vuurwerk ben ik niet meer de kroeg in gegaan. We waren kapot van de hele dag staan, en de volgende dag moest ik om 10 uur uitchecken uit het hostel en weer terug naar Muswellbrook rijden. Met een zeer voldaan gevoel ben ik lekker mn bed in gegaan. Deze kunnen we van de bucketlist afstrepen!
Nieuwjaarsdag; uitchecken, en een rit van zo'n 5 à 6 uur voor de boeg naar Muswellbrook. Ik was om 12 uur weggegaan, en zou naar Steve rijden om van daar samen de snelweg op te gaan. Dat liep bijna volgens plan, ware het niet dat ik een afslag gemist had en he-le-maal verkeerd zat. Na een belletje afgesproken dat Steve al ging rijden, omdat hij de trailer van het werk nog ergens op moest halen. Ik ging op zoek naar een plattegrond zodat ik de snelweg richting Newcastle op kon gaan. De eerste de beste winkel waar ik in liep en vroeg naar een map van Sydney, had er nog zo veel achter ergens in een doos liggen dat ik hem zelfs mee kreeg! Mazzeltje dus! Na vijf minuten zag ik hoe makkelijk het eigenlijk was om de goede richting op te gaan, en was alweer onderweg. Onderweg kwam ik prompt Steve en Klaas tegen, die samen oud en nieuw hebben gevierd, en ben hun gevolgd naar Newcastle. Daar stond Bill te wachten op het vliegveld, vanwaar we weer 2 uurtjes richting westen moesten rijden. Om 7 uur waren we op het caravanpark in Scone, en gingen we gauw op zoek naar wat eten. We liepen een kroeg in die we konden van de vorige keer en dat was een goeie keuze geweest. We hadden allemaal een steak besteld met wat fries en veggies. Sjongejonge wat een maaltijd. De steak was zo groot dat ik mn eigen gewicht verdubbeld moet hebben die avond! Na de barman bedankt te hebben voor het heerlijke dinner zijn we met een overvolle buik naar huis gelopen en gaan slapen. Morgen weer aan het werk!
Het is nu Dinsdagavond, en vanaf vrijdag hebben we alle dagen tien of elf uur gewerkt om de job zo snel mogelijk af te krijgen. Veel werk maar dat betekend ook een hele mooie paycheck donderdag! Deze dag hadden we wel een tegenvaller: de motor van de graafmachine had het begeven. Omdat we daardoor stilstonden met het werk, wist Glenn geen klusje voor me te bedenken en gaf hij me de middag vrij. You're here for travelling to, so make it a nice day, zei hij. Dat liet ik me geen tweede keer vertellen en ben de auto ingestapt, gaan douchen, en een ritje gemaakt die ik al een tijdje wou doen. Vanaf Scone ben ik oostwaarts gereden, richting de Barrington Tops. Eerst kwam ik langs de plaatsen Gundy, Belltrees en Moonan Flat, die zo klein zijn dat je op Google Maps zelfs een verrekijker nodig hebt. Je knippert met je ogen en je rijd er al weer uit. Na Moonan Flat begon het heuvelgebied te veranderen en ging ik het asfalt af, de dirtroad op. Langzaam bergopwaarts kwam ik al langs plekken met mooie fotomomentjes. Rustig om me heen kijkend en genietend van de natuur om me heen kwam ik op de plaats van bestemming: De Barrington Tops. Een gebergte wat een nationaal natuurgebied vormt, 82000 hectare groot. Bergen met stijle wegen, diepe dalen, hele krappe haarspeldbochten, een ruige weg met kuilen en rotsen, en een bos op de top. In een blad vond ik een mooie route die je dwars door het park leidt. Langs een meer, picknickplaatsen, stijle bergwanden, en uitkijkplaatsen met fantastische uitzichten kilometers ver weg over dalen naar een ander berggebied. Boven op de bergen waar het park zich bevind is een bos wat veel weg heeft van een regenwoud; je rijd er tussen de wolken, door al het prachtige groen links en rechts langs de weg. Een prachtige rit dus door verschillende soorten landschap. Dit was echt een middagje heerlijk even eropuit en een weg volgen die nooit op lijkt te houden. Na uren rijden en foto's maken kwam ik 300 kilometer later weer aan op het caravanpark in Scone. De andere jongens waren ook net thuis na een middagje sleutelen, en samen hebben we de avond afgemaakt met wat te eten en een pilsje er bij.

Na deze geweldige rit is het weer tijd om een nieuw plekje te zoeken om heen te rijden. Het is heerlijk om uren te rijden en je te laten overdonderen door de prachtige grootse natuur om je heen. Eerst gaan we zodra de graafmachine weer volop aan de bak, en zodra er weer een middag of dag vrij is ligt mijn volgende plan wel weer klaar!

Ik hoop dat jullie deze keer geen vierkante ogen van het computerscherm hebben, maarja, ik was ook een beetje laat met mn blog deze keer haha. Tot slot: het lukt me nog niet om ze toe te voegen, maar ik heb nog een paar foto's waarmee ik een klein beetje kan laten zien hoe geweldig deze week was. Maar het blijft altijd zo: je zou het eigenlijk zelf moeten zien om overweldigd te worden door de prachtige dingen hier in Australië.

Tot de volgende blog:)