Januari en Februari

Hallo lieve vrienden!

Eindelijk weer een nieuwe blog! Het is al een behoorlijk tijdje terug, maar dat maakt deze blog hopelijk alleen maar leuker. Ik heb weer zat te vertellen!

Oke, even terug in de tijd. We hadden de holidays gehad, en ik was van Sydney weer naar Muswellbrook gegaan. Vanaf het moment dat we daar waren hebben we eigenlijk vooral keihard gewerkt. Dagen van 10 of 11 uur waren geen uitzondering. De tenperatuur lag erg hoog, we waren blij als het onder de 35 graden bleef, want dan 'viel de hitte wel mee'. Samen met Glenn, Steve en Klaas hadden we een perfect werkritme opgebouwd, iedereen wist precies wat hij moest doen. De dagen vlogen daardoor voorbij en we konden vaak terug kijken op een zeer productieve dag. s'Avonds was het altijd even kijken waar of wat we gingen eten, een biertje er bij, slap ouwehoeren en te bed. We werden een hele hechte groep.
De laatste zondag voordat de job klaar was kregen Steve en ik een dag vrij. Die konden we goed gebruiken, want we begonnen allemaal toch wat op onze tenen te lopen. We besloten om s'ochtends naar het noorden te rijden, waar een route was die ons langs beekjes, bergen en grotten leidde. Aan het eind van de ochtend, na al heel wat mooie plaatjes gezien te hebben, bereikten we de grotten: Timor's Caves. Langzaam reden we langs de bergwand omhoog, op zoek naar de grotten. Bijna boven op de berg aangekomen wouden we weer omdraaien om nog eens beter te zoeken, totdat de auto oververhit raakte. Stoom vloog om de oren toen we de kap optilde, en we zagen waar we al bang voor waren: lekke radiator. Shit. Sta je dan midden in the middle of nowhere met autopech... We konden het tijdelijk oplossen door de auto af te laten koelen en bij te vullen met water, maar beneden bij de berg aangekomen bleef de temperatuurmeter een stand aangeven die je absoluut niet wilt. We konden de auto uit laten rollen naar een picknickplaats vlakbij. Daar parkeerden we in de schaduw en besloten we op zoek te gaan naar meer water. Op die picknickplaats kwamen we 2 gasten tegen die met vrouw en kids een weekendje gekampeerd hadden, en net aan het inpakken waren. Na een babbeltje bleek dat er een van de twee wel wat verstand had van auto's, en.hij wou even onder de kap kijken. Na een paar minuten vond hij een losgeschoten slang, die de reden aangaf waarom de auto zo lekte. Dat verklaarde een hoop.. Maat helaas, na de slang weer vastgemaakt te hebben, bleek er ook een fijn scheurtje in de radiator zelf te zitten. 'Ach', zei een van de twee kampeerders, 'weet je wat? Wij pakken net in, en slepen je wel ff naar het dichtstbijzijnde dorp joh! Rijden we toch langs!' Wat een mazzel...
Uiteindelijk waren we onderweg, gesleept door onze nieuwe kameraden, en hun kanpeerwagentje achter onze auto. En, dat is nog het mooiste van het verhaal, ze hadden een jong verlaten kalfje in de achterbak!! Dochterlief had het arme beestje gevonden en was op slag verliefd. Tsjah, kleine meiden krijgen altijd alles, he Lotte?;) Vader moest er aan.het eind van het weekend dus aan geloven en nam hem mee naar hun boerderij.
Na 35 kilometer dwars door de bergen gesleept te zijn kwamen we aan in Murrurundi. We hebben de mannen heel hartelijk bedankt, en zijn op zoek gegaan naar een oplossing. Maarja, het was natuurlijk uitgerekend zondag, dus alles was dicht. Zonder echt een idee te hebben namen we nog maar eens een kijkje onder de kap. Hier zat dat scheurtje, daar zat alles goed, maar wacht eens even! Die losse slang zit helemaal niet op de plek waar hij hoort! Daardoor bleef de auto praktisch een open gat houden waar ons water direct weer uitliep! Met gemengde gevoelens, superblij dat we weer terug naar Scone konden, en stomstomstom waarom zagen we dat niet eerder, zaten we snel weer op de weg terug. Dat we aan het eind van de middag terug in Scone waren besloten we via Lake Glenbarn te rijden. Een prachtig meer met een allemachtige dam, gebouwd zodat de rivieren niet droog zouden vallen. Na een heerlijk rustig plekje gevonden te hebben, hebben we in een licht briesje en een ondergaande zon boven het meer als uitzicht een proost gedaan op ons merkwaardig maar onvergetelijke avontuur, die uiteindelijk met dit prachtige plaatje afliep.
De maandag erop waren Glenn en Klaas naar de nieuwe job, en.moesten wij de puntjes op de i zetten. Het was een draak van een job, maar ik denk dat we als we terugkijken best tevreden mogen zijn. De naam The A-Team was ook al een paar keer gevallen..
We hebben met z'n vieren in ieder geval een geweldige tijd gehad in Muswellbrook en Scone.
Klaas was met de truck de machines aan het verrijden, Glenn deed de voorbereiding op de nieuwe job, en de woensdag kwamen Steve en ik aan in Albury. Een oud plaatsje, wat samen met Wodonga praktisch een grote stad vormt. het enige wat Albury met Wodonga scheidt is de Murray River, die op de grens van de staten Victoria en New South Wales stroomt. Albury ligt in New South Wales, Wodonga in Victoria. De Murray River was vroeger een druk bevaarde rivier, wat de regering deed beslissen om er een grote politiecentrale te bouwen. Het begin van wat later de stad Albury zou worden.
Hier in een wat beruchte buurt ligt een voetbalveld a la VV Kreileroord, waar onze nieuwe job wachtte. Tot en met vrijdag hebben we de voorbereidingen getroffen, dinsdag zouden we de drainage er in knallen. En maandag dan? Ik wil jullie kennis laten maken met de 26e van.Januari: naast dat m'n lieve zus Lotte jarig is, vieren de.australiers Australian Day. Het slaat eigenlijk op niet veel meer dan het vieren van het land Australie en een Australier zijn. Neem koninginnedag in Nederland in gedachten, met de Australische kleuren waar wij alles oranje hebben, en zonder wuifende koning(in). En dat de 26e op een zondag viel maakt niet uit, de maandag is ook gewoon vrij. Kijk, dat vind ik mooi!
Vrijdagmiddag zijn we naar de shed gereden, een ritje van toch 4 uur. Steve en ik konden voor de eerste nacht geen accomedatie vinden, omdat werkelijk alles volgeboekt was. Dus hadden we bij de shed m'n tentje opgezet. Steve noemen ze hier ook wel Big Steve. Hij is 2 keer zo groot zowel in de lengte als de breedte, dus je ken wel inbeelden dat dat er behoorlijk grappig uitgezien moet hebben. Het was ook ietwat krap, maar we moesten de volgende ochtend toegeven dat we beide verrassend goed hadden geslapen! De zaterdag was aangebroken en we begonnen de plannen voor het weekend te maken. De place to be hier in de buurt met Australian Day is St Kilda, zo'n 40 minuutjes rijden van de shed, zo'n 10 kilometer ten zuiden van het centrum van Melbourne. St Kilda is vergelijkbaar met het Bondi beach van Sydney, het Venice beach van Los Angeles, en het Ibiza van Spanje. Waar ik Bondi eerder in mijn blogs wat afkraakte, is St Kilda de roem meer dan waard. Prachtige stranden, dure boten in de haven, en de boulevard VOL met pubs, bars en uitgaansgelegenheid. Iets verder van het strand wijken met dure villa's, en wijken waar je in de avond liever niet alleen op straat loopt. Kortom, een stadje dat dag en nacht leeft!
Het was ons gelukt om een hostel te regelen vlakbij de boulevard en het strand. Na ons daar gesetteld te hebben zijn we de boel wat gaan verkennen, en merkten we dat het al drukker werd. Aan het strand hadden we een leuk tentje gevonden, waar we in het warme zonnetje onder het genot van een biertje de plannen voor de avond maakte.
Vlak daarna belde Glenn op. Hij had via het internet een kayak gekocht, vlak bij waar wij zaten. Een uurtje later reed ik met kayak richting shed waar ik Glenn zou oppikken en de kayak zou dumpen. Ik had alles net uitgeladen toen Glenn aankwam, dus we konden mooi meteen weer terug. Ware het niet dat Glenn Australian Day al zodanig had gevierd, dat er amper meer een gesprek gevoerd kon worden. Plannen gewijzigd: eerst Glenn naar huis brengen, en dan met gierende banden terug naar Steve. Tijdens de rit, die al met al een uur duurde, begon de radiator, die we in Muswellbrook tijdelijk gerepareerd hadden met speciale lijm, ook weer kuren te geven. Ik moest de.auto weer een paar keer bijvullen onderweg maar had het uiteindelijk gered tot zijn huis. Nu moest ik nog eens 40 kilometer terug naar St Kilda, waar ik behoorlijk tegenop keek. Helemaal omdat er een.kilometer of 15 snelweg bij zat waar ik liever niet langs de kant wou staan om bij te vullen. Onderweg werd het al slechter, en natuurlijk prompt op de snelweg hield ze er mee op. Ik kon de vluchtstrook gelukkig makkelijk bereiken, maarja, sta je daar dan, midden in de nacht. Gelukkig had ik op nog geen 500 meter terug een HELP-phone zien staan, waarmee ik de Australische ANWB kon bellen. Na 10 minuten moest ik eerst lid worden, maar hadden ze wel een takelwagen gestuurd. Na een half uurtje was die er eindelijk, wat er voor zorgde dat ik om half 2 snachts weer bij het hostel was. Mijn eerste Australian Day was dus niet zo'n succes, maargoed, wel weer een sterk verhaal voor de blog!
De volgende dag hadden we de auto met een trailer naar de shed gebracht, en zijn we met Glenn meegereden terug naar Albury.
De job in Albury was niet zo bijzonder. Het liep allemaal redelijk vlot, zonder al te lange dagen te.maken. Eigenlijk waren de twee hoogtepunten hier twee dieptepunten: Klaas naderde het einde van zijn tijd in australie en vertrok voor 2 weken naar Zuid-Afrika, en we waren de laatste paar dagen uit het zwembad van ons caravanpark verbannen omdat we na honderd waarschuwing bommetjes, salto's en backflips bleven maken. Ook hier hadden we ons dus prima vermaakt;)
De volgende job bracht ons naar Wagga Wagga, 2 uurtjes ten noorden van Albury. Een stad met een geweldige rivier en een gezellig centrum. Hier waren we aan het werk op een sportveld in de wijk Lake Albert (Waar ken ik die naam ook al weer van??). Na onze eerste dag werk kwamen we aan bij het caravanpark waar we er achter kwamen dat we met onze neus op de rivier zaten. Vanaf ons balkon konden we er in piesen zo dichtbij.
Na een weekje werk, zwemmen en vissen brak de dinsdag aan waarop we weer naar Melbourne keerden. We kregen de rest van de week vrij, en een ander team nam de job over. Jammer aan de ene kant, aan de andere kant konden we het ook wel gebruiken.
Maar ik had mazzel; ik kon de nacht bij Bill slapen, en de dag erop naar Ballarat, een ander team helpen. Ballarat is een oud goudzoekers stadje, waar tegenwoordig nog altijd een mijn is waar goud word gewonnen. Hier was een job net begonnen, en volgde aan de andere kant van de stad een nieuwe job. Na een week of twee hadden we de eerste job af en we hadden er ook alweer een week op zitten op de nieuwe job, totdat afgelopen vrijdag de machine er mee ophield. geloof het of niet, maar ook nu was het de radiator die voor problemen zorgde. Na wat mislukte pogingen om door te graven werd er besloten om terug te gaan naar de shed voor het weekend. Ik heb de afgelopen weekenden wat nieuwe onderdelen in m'n auto gezet, en dit weekend had ik een tweedehands gearbox op de kop getikt en.uit de auto gehaald. Een paar collega's willen die van de week in mijn auto zetten en hopelijk doet hij het dan weer! Vandaag ben ik teruggestuurd naar Wagga Wagga, waar Chris de job bijna af heeft en ik moet helpen de laatste loodjes te leggen. Eindelijk weer lekker warm weer, ik kan wel zeggen dat die hittegolf in Januari een watje van me heeft gemaakt haha! Waar het in Ballarat 'sochtends en 'savonds onder de 10 graden was en echt koud was, keer ik nu weer voor een paar dagen terug in New South Wales, waar het weer lekker 30-35 graadjes is!

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van de blog, na al het lange wachten! Maar bij deze beloof ik dat ik jullie wat vaker op de hoogte zal houden!

G'day mates!